Ik houd enorm van van wat je met een term uit de wetenschap "longitudinale portretfotografie" zou kunnen noemen, waarbij je iemand herhaaldelijk en op eenzelfde manier fotografeert om zijn of haar groei en ontwikkeling (fysiek en geestelijk) vast te kunnen leggen. Bekende voorbeelden van longitudinale portretfotografie zijn te vinden in het werk van Rineke Dijkstra met Almerisa, en de Brown Sisters gefotografeerd door Nicholas Nixon. Maar ook schoolfoto's, hoewel doorgaans gemaakt zonder enige blijk van interesse in de persoonlijkheid van de geportetteerde, geven als je ze allemaal naast elkaar legt toch een prachtig beeld. Of misschien moet ik zeggen, in de eenvormigheid juíst een prachtig beeld van een ontwikkeling.

Mijn favoriete longitudinale onderwerp is mijn prachtige nichtje Roosmarijn, hierboven gefotografeerd als 3-, 5-, 7- en 9-jarige. Aan de foto's is te zien dat ik eigenlijk helemaal niet geschikt ben voor dit soort fotografie, ik houd te veel van daglicht en het moment en te weinig van ver vooruit plannen.

Je weet bovendien nooit bij de eerste foto dat het een begin van een serie is, dat ontwikkelt zich soms pas na jaren. En dan kom je er zoals hieronder in het geval van Jip (9 en 11 jaar) bijvoorbeeld achter dat die oude stoel op die stoffige zolder wel heel moeilijk te herhalen is. De tweede foto is dat gelukkig wel, en zo kan er misschien toch nog iets longitudinaals uit voorkomen.